"Magia kąsa" - Ilona Andrews

Odzwyczailiśmy się od magii. To było tak łatwe, że zostały po niej jedynie legendy. Oddaliśmy się w ręce techniki ufając jej bezgranicznie, pozwalając kontrolować i wpływać na każdy aspekt naszego życia. A potem magia wróciła.
Fala za falą dewastowała osiągnięcia techniki. Równała z ziemią budynki, odcinała prąd, podcinała skrzydła prawom fizyki wprowadzającym w ruch pojazdy. A potem odchodziła, ale nigdy na długo.

Pierwsze spotkanie z tą książką nie wróżyło czegokolwiek dobrego. Na okładce lew, który chyba uciekł z Narnii, pani z kwadratową szczęką i tekst Patricii Briggs, który mnie osobiście bardziej zniechęcał niż zachęcał. "Niepokorne dark fantasy"? Litości.
I pewnie skończyłoby się na powyższym, gdyby nie recenzja i namowa znajomej.

Kate nie miała łatwego życia. Mroczna przeszłość i niepewna przyszłość. Najemniczka żyjąca z umiejętności walki z nadprzyrodzonymi zagrożeniami nękającymi Atlantę.
A Atlantę ma co nękać: łaki czające się po zaułkach, wampiry łażą po suficie i gadają głosem swoich operatorów, pełno przyzwanego skądś tałatajstwa zdolnego urwać ci głowę i spalić przy okazji kawałek miasta. Nawet bogowie. I magia.
Ludzie radzą sobie jak mogą. Rząd dostosował się z czasem do nowej sytuacji i zaczął grać zgodnie z nowymi regułami. Powstały siły gotowe bronić nowego porządku: nowe oddziały policji i wojska, Gildia najemników i Zakon Rycerzy Miłosiernej Pomocy. Gildia bierze kasę, ale nie pyta. Zakon odwrotnie – nie bierze kasy, ale pyta i nienawidzi wszystkiego co magiczne z równym zapałem, ukrywając się za maską obojętnej uprzejmości.
A potem jest jeszcze gorzej. Nie dla świata. Dla Kate.

Polubiłem Kate, choć czasami - no dobra, często - miałem ochotę ją kopnąć. Dziewczyna ma ciężki charakter, ale bez niego raczej długo by nie pociągnęła. Szczególnie, gdy na horyzoncie majaczy sylwetka władcy zmiennokształtnych, a panowie nieumarłych podsyłają swoje wampirze sługi. Naszą Kate zdecydowanie nie otaczają normalni faceci, ale i ona sama normalna nie jest.

Książkę czyta się bardzo szybko, bez dłużyzn, bez nudnych fragmentów. Spodobała mi się narracja i świat przedstawiony. Nie powiem, by była to literatura wybitna bądź wartościowa, ale na pewno stanowi niezłą rozrywkę, którą mogę śmiało polecić dla każdego, kto nie ma alergii na kocią sierść : )